Opublikowana po raz pierwszy w 1947 roku a pisana w mrocznym okresie II
wojny światowej Dialektyka oświecenia jest być może pierwszą próbą opisu stanu
życia publicznego, w którym „myśl staje się nieuchronnie towarem a język jego
reklamą”.
To z niej czerpała większość postmodernistycznych demaskatorów
nowoczesnego rozumu (od Zygmunta Baumana po Michela Foucaulta i Jeana-François Lyotarda).
W zamieszczonych tu filozoficznych szkicach i notatkach znajdziemy bezkompromisową
analizę niechcianych konsekwencji rozwoju nowoczesności i krytykę powstającego w ten
sposób społeczeństwa kultury masowej.
Oświecenie – rozumiane najszerzej jako postęp mysli – zawsze dążyło do
tego, by uwolnić człowieka od strachu i uczynić go panem. Lecz oto w pełni oświecona
ziemia stoi pod znakiem triumfującego nieszczęścia.
fragment książki
Max Horkheimer (1895–1973) – z wykształcenia psycholog i filozof,
jedna z najważniejszych postaci i dyrektor frankfurckiego Institut für Sozialforschung.
W Polsce ukazały się m.in. Krytyka rozumu instrumentalnego (2007) oraz Społeczna
funkcja filozofii. Wybór pism (1987).
Theodor W. Adorno (1903–1969) – filozof, socjolog i teoretyk
muzyki związany ze szkołą frakfurcką i teorią
krytyczną. Po polsku ukazały się m.in. Dialektyka negatywna (1986), Minima moralia
(1999).
320 stron, oprawa miękka