Książka ta - choć ilustrowana obrazami stu arcydzieł wszech czasów - nie jest
kompendium wiedzy o sztuce. Obrazy, podobnie jak cytaty z dzieł literackich, od
Pitagorasa po teksty współczesne, odzwierciedlają zróżnicowane pojęcia piękna,
jakie pojawiały się na przestrzeni dziejów. Książka ilustruje, w jaki sposób
pojmowano piękno natury, kwiatów, zwierząt, ciała ludzkiego, gwiazd, proporcji
matematycznych, światła, drogocennych kamieni, Boga, szatana wreszcie. Na podstawie
tekstów filozofów, pisarzy, uczonych, mistyków i teologów oraz świadectw artystów
można się także zorientować, w jaki sposób odczuwał piękno zwykły, przeciętny
człowiek. Okazuje się, że nie tylko w różnych epokach, ale nawet w obrębie tej samej
kultury ścierały się ze sobą różnorodne pojęcia na temat piękna. Czytelnik sam
może się przekonać, czy koncepcja piękna - w tak odmiennych przejawach - zachowała
pewne cechy stałe. W każdym razie przeżyje pasjonującą przygodę, estetyczną i
intelektualną.
UMBERTO ECO, jeden z najsłynniejszych naukowców i pisarzy
współczesnych, urodził się w Alessandrii w Piemoncie w 1932 roku. Wykładał na
uniwersytetach w Turynie i Mediolanie, obecnie jest profesorem Uniwersytetu w Bolonii. Do
najważniejszych jego prac eseistycznych należą: Dzieło otwarte. Forma i
nieokreśloność w poetykach współczesnych, Nieobecna struktura, Lector infabula:
współdziałanie w interpretacji tekstów narracyjnych, Semiologia życia codziennego,
Interpretacja i nadinterpretacja, Pięć pism moralnych, W poszukiwaniu języka
uniwersalnego. Zainteresowanie estetyką zaowocowało m.in. Sztuką i pięknem w
średniowieczu, a teorią literatury - Sześcioma przechadzkami po lesie fikcji. Jako
autor błyskotliwych tekstów publicystycznych dał się Eco poznać w zbiorach: Diariusz
najmniejszy oraz Zapiski na pudełku od zapałek (3 tomy). Prawdziwą sławę przyniosły
mu powieści: Imię róży (jeden z największych bestsellerów w historii
literatury), Wahadło Foucaulta, Wyspa dnia poprzedniego oraz Baudolino.
437 stron, twarda oprawa, obwoluta