W książce poświęconej relacjom polsko-żydowskim Kazimierz Adamczyk
dokonuje rekonstrukcji świadomości emigrantów: wskazuje przedłużenia antysemickich
polskich fobii, wiele uwagi poświęca tragicznemu dziedzictwu Holocaustu, stara się
przybliżyć najważniejsze dyskusje na wskazany temat, uwzględniając przy tym
kulturowe, społeczne i religijne podstawy niełatwego dialogu Polaków i Żydów. Autor
konfrontuje tematy żydowskie podejmowane po drugiej wojnie światowej w literaturze
emigracyjnej i krajowej. Zajmuje się poszczególnymi pisarzami, gatunkami i stylami,
środowiskami, instytucjami kultury polskiej na obczyźnie.
W recenzowanej pracy pojawiają się rzadko przywoływane, bądź nieznane w kraju relacje
i rozważania, świadczące o „moralnej zapaści”, o trudnych do pojęcia postawach
antysemickich po Holocauście, a z drugiej strony – o oddaniu sprawiedliwości ofiarom
tej masowej zbrodni. Oto na wielu planach, bezpośrednio i pośrednio, w literaturze,
publicystyce, historiografii, psychologii społecznej, filozofii toczy się wielka debata
o Żydach i Polakach, o możliwościach wzajemnego zrozumienia i powodach uporczywego
nierozumienia, lecz nade wszystko o tym, co oznaczają doświadczenia Zagłady.
( Z recenzji Prof. dr hab. Wojciecha Ligęzy )
286 stron, B5, oprawa miękka