W Iliadzie Homera odnaleźć można dwie metody przedstawiania rzeczy. Z pierwszą mamy
do czynienia w opisie tarczy Achillesa: jest to forma pełna i zamknięta, w której
Wulkan przedstawił wszystko to, co wiedział i co nam jest wiadome o mieście,
okalającej go wsi, o wojnach i rytuałach w czas pokoju. Druga pojawia się, gdy poeta
nie umie wypowiedzieć, ilu jest wojowników Achajów, ani też podać wszystkich ich
imion: wzywa na pomoc muzy, ale w końcu musi się ograniczyć do tak zwanego katalogu
okrętów, który, choć ogromny, nie może być kompletny i zakłada pewien rodzaj i tak
dalej. Ten drugi sposób przedstawiania rzeczy nazywa się listą bądź wykazem. Są
listy zamknięte, które mają cel praktyczny, jak lista wszystkich książek w danej
bibliotece. Są jednak i inne, próbujące sugerować wielkości nieprzebrane, które
pozwalają nam poczuć zawrót głowy w spotkaniu z nieskończonością.
Książka ta wraz z zamieszczoną w niej antologią pokazuje, jak
nieskończenie bogata w listy jest historia literatury wszystkich czasów - od Hezjoda po
Joyce’a, od Ezechiela po Gaddę.
Często są to wykazy spisane z upodobania do wyliczeń, dla śpiewności
wykazu lub nawet dla oszałamiającej przyjemności łączenia elementów niemających ze
sobą szczególnego związku, jak to jest w przypadku tak zwanych enumeracji chaotycznych.
W tomie tym wszakże nie wyruszamy jedynie na odkrycie pewnej rzadko opisywanej
formy literackiej. Przyglądamy się również temu, w jaki sposób sztuki figuratywne
zdolne są do poddawania myśli nieskończonych wykazów, nawet gdy przedstawienie wydaje
się surowo ograniczone przez ramę obrazu.
Czytelnik znajdzie więc na tych stronach listę obrazów, która
również pozwala nam poczuć zawrót głowy w spotkaniu z nieskończonością.
Umberto Eco, jeden z najsłynniejszych naukowców i pisarzy
współczesnych, urodził się w Alessandrii w Piemoncie w 1932 roku. Wykładał na
uniwersytetach w Turynie i Mediolanie, obecnie jest profesorem Uniwersytetu w Bolonii. Do
najważniejszych jego prac eseistycznych należą: Dzieło otwarte. Forma i
nieokreśloność w poetykach współczesnych, Nieobecna struktura, Lector in fabula:
współdziałanie w interpretacji tekstów narracyjnych, Semiologia życia codziennego,
Interpretacja i nadinterpretacja, Pięć pism moralnych, W poszukiwaniu języka
uniwersalnego. Zainteresowanie estetyką zaowocowało m.in. Sztuką i pięknem w
średniowieczu, a teorią literatury – Sześcioma przechadzkami po lesie fikcji. Jako
autor błyskotliwych tekstów publicystycznych dał się Eco poznać w zbiorach: Diariusz
najmniejszy oraz Zapiski na pudełku od zapałek (3 tomy). Prawdziwą sławę przyniosły
mu powieści: Imię róży (jeden z największych bestsellerów w historii literatury),
Wahadło Foucaulta, Wyspa dnia poprzedniego, Baudolino oraz Tajemniczy płomień królowej
Loany. W latach 2004 i 2007 opublikował pod swoją redakcją Historię piękna i
Historię brzydoty, które w wydaniu polskim REBISU stały się wielkimi hitami. Do tej
pory sprzedało się ponad 50 tysięcy egzemplarzy Historii piękna i 30 tysięcy
egzemplarzy Historii brzydoty.
408 stron, oprawa twarda z obwolutą