| |||||
• polskie
• Zamów informacje o nowościach z wybranego tematu • kontakt |
ARS ET USUS KSIĘGA PAMIĄTKOWA KU CZCI SĘDZIEGO STANISŁAWA RUDNICKIEGOwydawnictwo: LEXISNEXIS, 2005, wydanie I cena netto: Stanisław Rudnicki prawie 40 lat był sędzią, przez siedem lat adwokatem. Przeszedł wszystkie szczeble kariery sądowej. W 1957 r. opublikował swój pierwszy artykuł. Od tego czasu łączył praktykę prawniczą z pogłębioną refleksją teoretyczną. Wytykał błędy, analizował je i poszukiwał najlepszych rozwiązań. Po przejściu w stan spoczynku nie zaprzestał intensywnej pracy, przeciwnie, ciągle komentuje, krytykuje, radzi. Nie uzyskał stopni ani tytułów naukowych, a jednak jest niekwestionowanym autorytetem w dziedzinie prawa rzeczowego i prawa o księgach wieczystych i hipotece, żeby wspomnieć tylko te obszary cywilistyki, którym poświęca najwięcej uwagi i ciągle młodzieńczego zapału. Ogromny dorobek jurysdykcyjny i piśmienniczy, pasja badawcza, twórcze uczestnictwo w dyskursie prawniczym i działalności legislacyjnej pozwalają mówić o Nim śmiało – Sędzia i Uczony. Sędziowie Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, ci którzy mieli zaszczyt z nim współpracować od chwili, gdy na fali przemian po 1989 r. wrócił do odrodzonego Sądu Najwyższego i został prezesem kierującym pracami Izby Cywilnej, oraz ci, którzy znają Go głównie z książek, komentarzy i glos, postanowili uczcić wyjątkowego człowieka, obywatela Rzeczypospolitej – wzoru rzetelności i pracowitości. Do udziału w tym przedsięwzięciu zaproszono także innych wybitnych prawników, z którymi sędzia Stanisław Rudnicki współpracował w Sądzie Najwyższym i Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego. Księga pamiątkowa jest najwyższą formą uznania dla osobowości człowieka i jego dorobku. Jest wyrazem hołdu i podziękowania za pracowite życie, ale i sama wymaga dodatkowego wysiłku od jej autorów. W dobie inflacji prawa i utraty społecznego zaufania do prawników niezbędne jest wskazywanie wzorów do naśladowania i wzywanie do nadzwyczajnej mobilizacji w interesie budowania sprawnie funkcjonującego sądownictwa, jako niezbędnego elementu struktur demokratycznego państwa prawa. Dlatego też nasz zbiór studiów i artykułów pisanych z potrzeby serca, i dotyczący różnych palących problemów cywilnego prawa materialnego i procesowego, a także ustroju sądów, nie nawiązuje do żadnej „okrągłej” rocznicy – jest darem dla człowieka pracowitego oraz życzeniem, by jego następcy częściej próbowali łączyć ogromną wiedzę praktyczną z potrzebą ogólniejszej refleksji dogmatycznej. W tym kontekście tytuł tej księgi nabiera szczególnego znaczenia; ars et usus – niech jurysprudencja częściej przemawia ustami tych, którzy ją tworzą, tak jak od lat czynił to i nadal czyni sędzia Stanisław Rudnicki. Stanisław Rudnicki urodził się w rodzinie inteligenckiej dnia 20 listopada 1926 r. w Piastowie koło Warszawy, jako syn Adama i Izabelli małżonków Rudnickich. Uczęszczał do szkoły Wojciecha Górskiego w Warszawie. W okresie okupacji uczył się na tajnych kompletach i brał udział w konspiracji w szeregach Armii Krajowej, m.in. jako dowódca drużyny do zadań specjalnych (dywersja) w VII Obwodzie AK. Egzamin dojrzałości zdał w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym nr 18 w Bielsku. Studia prawnicze ukończył w 1950 r. na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (w czasie studiów pracował ponad dwa lata w Banku Spółek Zarobkowych S.A. w Bielsku), a następnie rozpoczął aplikację sądową w okręgu Sądu Apelacyjnego w Katowicach (w Sądzie Okręgowym w Cieszynie). Ślubowanie sędziowskie złożył w dniu 3 lipca 1951 r., był sędzią Sądu Powiatowego w Katowicach, Sadu Powiatowego dla m. Katowice, a od dnia 31 grudnia 1953 r. – Sądu Wojewódzkiego w Katowicach (wówczas Stalinogrodzie) w wydziale cywilnym rewizyjnym. Od dnia 1 lutego do końca grudnia 1963 r. delegowany był do Sądu Najwyższego. W dniu 9 kwietnia 1964 r. został sędzią Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy (w wydziale cywilnym rewizyjnym). Od dnia 20 grudnia 1965 r. był starszym radcą w Departamencie Ustawodawczym Ministerstwa Sprawiedliwości, a następnie naczelnikiem Wydziału Prawa Cywilnego i Adwokatury w tym Ministerstwie. W 1970 r. wrócił do orzekania w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie, a od listopada 1971 r. został członkiem Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego. Na podstawie uchwały Rady Państwa z dnia 15 maja 1972 r. wybrany został sędzią Sądu Najwyższego. W listopadzie 1980 r., w czasach tzw. pierwszej „Solidarności”, zorganizował Komisję Zakładową NSZZ „Solidarność” przy Sądzie Najwyższym, a od dnia 17 grudnia tego roku był jej przewodniczącym. Po wprowadzeniu stanu wojennego ówczesny Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego Włodzimierz Berutowicz wystąpił w dniu 28 grudnia 1981 r. o odwołanie Go z Sądu Najwyższego za to, że „wywieszał na tablicy ogłoszeń w Sądzie Najwyższym materiały sprzeczne z dobrem Sądu Najwyższego i godzące w jego powagę.” Kierownictwu Sądu Najwyższego bardzo nie spodobał się także Jego artykuł „O praworządności i niepraworządności w wymiarze sprawiedliwości,” opublikowany w nr 24. z 1981 r. ”Tygodnika Powszechnego”. Uchwałą Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1982 r. Stanisław Rudnicki został odwołany ze stanowiska sędziego Sądu Najwyższego za to, że „nadal utożsamiał się z kontrrewolucyjnym działaniem części kierownictwa NSZZ »Solidarność« i nie daje rękojmi należytego wykonywania obowiązków sędziego Sądu Najwyższego.” W latach 1983 – 1990 był adwokatem w Izbie Adwokackiej w Radomiu. Powołany ponownie do Sądu Najwyższego od dnia 1 lipca 1990 r. został Prezesem Sądu Najwyższego, kierującym pracami Izby Cywilnej. W 1995 r. – od maja do września – pełnił obowiązki Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, w związku z urlopowaniem prof. Adama Strzembosza na czas udziału w kampanii prezydenckiej. Stanisław Rudnicki przeszedł w stan spoczynku z dniem 20 listopada 1996 r. W 2003 r. został po raz kolejny powołany w skład Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego, pozostając przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego „Orzecznictwa Sądów Polskich” i członkiem Rady Programowej „Monitora Prawniczego”. Za swą działalność odznaczony został licznymi medalami i odznaczeniami, m.in. Medalem Zwycięstwa i Wolności (1959 r.), Krzyżem Partyzanckim (1960 r.), Złotym Krzyżem Zasługi (1974 r.), londyńskim Krzyżem Armii Krajowej (1975 r.), Krzyżem Kawalerskim (1980 r.) i Komandorskim (1996 r.) Orderu Odrodzenia Polski. Za wybitne zasługi na polu współpracy polskiego Sądu Najwyższego i niemieckiego Trybunału Federalnego udekorowany został w 1996 r. spis treści:
395 stron, twarda oprawa
Po otrzymaniu zamówienia poinformujemy pocztą e-mail lub telefonicznie, |
