Praca znakomitego filozofa XX wieku, należy do podstawowego kanonu dzieł
współczesnej filozofii, myśli społecznej. Prezentuje w sposób krytyczny wrogów
ustroju demokratycznego, od starożytności do czasów współczesnych. Autor analizuje
zagadnienia przejścia od "społeczeństwa zamkniętego" (pierwotnego),
podległego siłom magicznym, do "społeczeństwa otwartego", w którym dominuje
postawa krytyczna.
W tomie 2 autor zajmuje się powstaniem filozofii ustnie głoszonej,
powiązaniem Heglizmu z filozofią Arystotelesowską, samym Heglem, determinizmem
socjologicznym Marksa, historyzmem ekonomicznym, ustrojem klasowym i systemem społecznym,
przewidywaniami Marksa, nadejściem socjalizmu i rewolucją socjalną, kapitalizmem i jego
upadkiem, rewolucją skierowaną przeciw rozumowi.
Karl Raimund Popper
(28.VII.1902-17.IX.1994); jeden z największych filozofów XX wieku. Z pochodzenia
Austriak, po II wojnie światowej osiadł w Wielkiej Brytanii. Od 1949 roku był
profesorem logiki i metodologii na Uniwersytecie w Londynie.
Zwolennik krytycznego racjonalizmu, krytyk systemów totalitarnych, obrońca wolności i
sprawiedliwości, rzecznik idei społeczeństwa otwartego. Zajmował się metodologią
nauk przyrodniczych i społecznych, epistemologią oraz filozofią polityki. Własną
teorię wiedzy przeciwstawił poglądom neopozytywistów, chociaż podobnie jak oni był
zwolennikiem scjentyzmu. Kwestionował możliwość uprawomocnienia indukcji i twierdził,
że metodą nauki jest dedukcja. Dowodził, że podstawą rozwoju nauki jest stawianie
bogatych w treść hipotez, które umożliwiają rozwiązywanie problemów. Hipotezy te
poddawał krytyce w celu wyeliminowania fałszu. Liczne problemy filozoficzne
rozwiązywał wykorzystując swą koncepcję 3 uniwersów: rzeczy i stanów, subiektywnych
stanów świadomości oraz zobiektywizowanych wytworów ludzkiego intelektu i wyobraźni.
Nawiązując do biologicznej idei darwinizmu rozwinął ewolucyjną koncepcję wiedzy. W
filozofii dziejów zakwestionował istnienie praw historycznego rozwoju, a w konsekwencji
możliwość przewidywania biegu historii. Poddał krytyce doktryny totalitarne, jak
komunizm czy faszyzm, oraz zasadność rządania ofiar dziś w imię przyszłych,
utopijnych celów. Postulował działania eliminujące konkretne zło i prowadzące do
ewolucyjnych zmian. Bronił idei wolności i demokracji.
Jest autorem kilkuset – tłumaczonych na 27 języków – publikacji z dziedziny
filozofii nauki i metodologii nauk, filozofii polityki i myśli społecznej, metafizyki,
historii filozofii starożytnej i współczesnej. Książki, które ukazały się w
przekładach na język polski: Droga do wiedzy. Domysły i refutacje (Warszawa 1999),
Logika odkrycia naukowego (Warszawa 1977), Mit schematu pojęciowego. W obronie nauki i
racjonalności (Warszawa 1997), Nędza historycyzmu (Warszawa 1984, 1989, 1999),
Nieustanne poszukiwania. Autobiografia intelektualna (Kraków 1997), Społeczeństwo
otwarte i jego wrogowie (Warszawa 1987, 1993), Świat skłonności (Kraków 1996), W
poszukiwaniu lepszego świata. Wykłady i rozprawy z trzydziestu lat (Warszawa 1997),
Wiedza a zagadnienie ciała i umysłu. W obronie interakcji (Warszawa 1998), Wiedza
obiektywna. Ewolucyjna teoria epistemologiczna (Warszawa 1992, 2002), Wszechświat
otwarty. Argument na rzecz indeterminizmu (Kraków 1996).
516 stron, oprawa miękka
-