Krytyka władzy sądzenia
Dzieła zebrane tom 4
S ł o w o w s t ę p n e do pierwszej polskiej edycji Dzieł zebranych Immanuela Kanta
O d t ł u m a c z a
Nota edytorska
KRYTYKA WŁADZY SĄDZENIA
P r z e d m o w a do pierwszego wydania 1790
Ws t ę p
I. O podziale filozofii
II. O dziedzinie filozofii w ogóle
III. O krytyce władzy sądzenia jako o środku łączącym dwie części filozofii w
jedną całość
IV. O władzy sądzenia jako władzy a priori prawodawczej
V. Podstawowa zasada [Princip] formalnej celowości przyrody jest podstawową zasadą [
Princip] transcendentalną władzy sądzenia
VI. O połączeniu uczucia przyjemności z pojęciem celowości przyrody
VII. O estetycznym przedstawieniu celowości przyrody
VIII. O logicznym przedstawieniu celowości przyrody
IX. O powiązaniu prawodawstw intelektu i rozumu przez władzę sądzenia
Część pierwsza KRYTYKA ESTETYCZNEJ WŁADZY SĄDZENIA
R o z d z i a ł p i e r w s z y. Analityka estetycznej władzy sądzenia
Księga pierwsza. Analityka piękna
P i e r w s z y m o m e n t sądu smaku [odnoszący się do] jakości
§ 1. Sąd smaku jest estetyczny
§ 2. Zadowolenie określające sąd smaku jest zupełnie bezinteresowne
§ 3. Zadowolenie z tego, co przyjemne, jest połączone z interesem
§ 4. Zadowolenie z dobra wiąże się z interesem
§ 5. Porównanie trzech specyficznie różnych rodzajów upodobania
D r u g i m o m e n t sądu smaku, [odnoszący się] mianowicie do [podejmowanej w
jego ramach] ilości
§ 6. Piękne jest to, co przedstawione zostaje bez [udziału] pojęć [jako] obiekt
jakiegoś powszechnego zadowolenia
§ 7. Porównanie piękna z przyjemnością i dobrem w aspekcie powyższej własności
§ 8. Powszechność zadowolenia wyrażona zostaje w sądzie smaku tylko podmiotowo
§ 9. Badanie pytania: czy w sądzie uczucie [Gefühl] rozkoszy poprzedza osądzenie
przedmiotu, czy też odwrotnie
Tr z e c i m o m e n t sądu smaku odnoszący się do rozpatrywanych w nim relacji
celów
§ 10. O celowości w ogóle
§ 11. Sąd smaku nie ma innej podstawy oprócz formy celowości pewnego przedmiotu (lub
sposobu przedstawiania tego [ostatniego])
§ 12. Sąd smaku opiera się na racjach a priori
§ 13. Czysty sąd smaku jest niezależny od powabu i wzruszenia
§ 14. Objaśnienie na przykładach
§ 15. Sąd smaku jest zupełnie niezależny od pojęcia doskonałości
§16. Sąd smaku, mocą którego jakiś przedmiot zostaje uznany za piękny pod warunkiem
pewnego determinującego pojęcia, nie jest sądem smaku
§ 17. O ideale piękna
C z w a r t y m o m e n t sądu smaku odnoszący się do modalności upodobania w
przedmiotach
§ 18. Czym będzie modalność sądu
§ 19. Podmiotowa konieczność, jaką przypisujemy sądowi smaku, jest warunkowa
§ 20. Warunkiem konieczności, jaką zakłada sąd smaku, jest idea wspólnego zmysłu
§ 21. Czy można zasadnie zakładać wspólny zmysł
§ 22. Konieczność powszechnej zgody, pomyślana w sądzie smaku, jest koniecznością
podmiotową, która przy założeniu wspólnego zmysłu
przedstawiana jest jako obiektywna
K s i ę g a d r u g a . Analityka wzniosłości
§ 23. Przejście od władzy osądzania piękna do [władzy osądzania] wzniosłości
§ 24. O podziale badań uczucia wzniosłości
A. O wzniosłości matematycznej
§ 25. Nominalna definicja wzniosłości
§ 26. O ocenie wielkości rzeczy naturalnych wymaganej przy idei wzniosłości
§ 27. O jakości upodobania przy ocenie wzniosłości
B. O dynamicznej wzniosłości przyrody
§ 28. O naturze jako pewnej mocy
§ 29. O modalności sądu o wzniosłości przyrody
Ogólna uwaga do ekspozycji refleksywnych sądów estetycznych
Dedukcja czystych sądów estetycznych
§ 30. Dedukcja estetycznych sądów o przedmiotach przyrody ma się zajmować nie tym, co
w przyrodzie nazywamy wzniosłym, ale tylko
pięknem
§ 31. O metodzie dedukcji sądów smaku
§ 32. Pierwsza osobliwość sądu smaku
§ 33. Druga osobliwość sądu smaku
§ 34. Żadna obiektywna podstawowa zasada [ Princip ] smaku nie jest możliwa
§ 35. Podstawową zasadą [ Princip ] smaku jest podmiotowa podstawowa zasada [
Princip ] władzy sądzenia w ogóle
§ 36. O zadaniu dedukcji sądów smaku
§ 37. Co właściwie w sądzie smaku stwierdzone zostaje a priori o przedmiocie?
§ 38. Dedukcja sądów smaku
§ 39. O udzielaniu się czucia
§ 40. O smaku jako pewnego rodzaju sensus communis
§ 41. O empirycznym zainteresowaniu pięknem
§ 42. O intelektualnym interesie względem piękna
§ 43. O sztuce w ogóle
§ 44. O sztuce pięknej
§ 45. Sztuka jest sztuką piękną, o ile równocześnie wydaje się, że jest przyrodą
§ 46. Sztuka piękna jest sztuką geniuszu
§ 47. Objaśnienie i potwierdzenie powyższego wyjaśnienia geniuszu
§ 48. O stosunku geniuszu do smaku
§ 49. O władzach umysłu składających się na geniusz
§ 50. O połączeniu smaku z geniuszem w produktach sztuk pięknych
§ 51. O podziale sztuk pięknych
§ 52. O połączeniu sztuk pięknych w jednym i tym samym wytworze
§ 53. Wzajemne porównanie wartości estetycznej sztuk pięknych
§ 54. Uwaga
R o z d z i a ł d r u g i . Dialektyka estetycznej władzy sądzenia
§ 55.
§ 56. Przedstawienie antynomii smaku
§ 57. Rozwiązanie antynomii smaku
§ 58. O idealizmie celowości przyrody oraz sztuki jako o jedynej podstawowej zasadzie [
Princip ]estetycznej władzy sądzenia
§ 59. O pięknie jako symbolu moralności [ Sittlichkeit ]
§ 60. Dodatek. O metodologii smaku
Część druga KRYTYKA TELEOLOGICZNEJ WŁADZY SĄDZENIA
§ 61. O obiektywnej celowości przyrody
R o z d z i a ł p i e r w s z y. Analityka teleologicznej władzy sądzenia
§ 62. O obiektywnej celowości, która jest tylko formalna, w odróżnieniu od
materialnej
§ 63. O relatywnej celowości przyrody w odróżnieniu od [celowości] wewnętrznej
§ 64. O swoistym [ eigenth ü mlichen ] charakterze rzeczy jako celów naturalnych
§ 65. Rzeczy jako cele natury [ Naturzwecke ] są istotami organicznymi [ organisirte
Wesen ]
§ 66. O podstawowej zasadzie [ Princip ] osądzania wewnętrznej celowości w istocie
organicznej
§ 67. O podstawowej zasadzie [ Princip ] teleologicznego osądzania przyrody w ogóle
jako o systemie celów
§ 68. O podstawowej zasadzie [ Princip ] teleologii jako wewnętrznej podstawowej
zasadzie [ Princip ] nauk przyrodniczych
R o z d z i a ł d r u g i . Dialektyka teleologicznej władzy sądzenia
§ 69. Czym jest antynomia władzy sądzenia
§ 70. Przedstawienie tej antynomii
§ 71. Przygotowanie do rozwiązania powyższej antynomii
§ 72. O różnorodnych systemach odnoszących się do celowości przyrody
§ 73. Żaden z powyższych systemów nie spełnia tego, co zapowiada
§ 74. Przyczyną niemożliwości dogmatycznego traktowania pojęcia techniki jest
niemożliwość wyjaśnienia celu przyrody
§ 75. Pojęcie obiektywnej celowości przyrody jest krytyczną podstawową zasadą [
Princip ] rozumu dla refleksywnej władzy sądzenia
§ 76. Uwaga
§ 77. O swoistych właściwościach intelektu ludzkiego, dzięki którym pojęcie celu
przyrody staje się dla nas możliwe
§ 78. O ujednoliceniu w technice przyrody podstawowej zasady [ Princip ] powszechnego
mechanizmu materii z [podstawową] zasadą teleologiczną
D o d a t e k . Metodologia teleologicznej władzy sądzenia
§ 79. Czy teleologia musi być traktowana jako należąca do przyrodoznawstwa
§ 80. O koniecznym podporządkowaniu przy tłumaczeniu rzeczy jako celu naturalnego
podstawowej zasady [ Princip ] mechanicznej [zasa-
dzie] teleologicznej
§ 81. O dołączeniu mechanizmu do podstawowej zasady [ Princip ] teleologicznej przy
tłumaczeniu celu przyrody jako wytworu przyrody
§ 82. O teleologicznym systemie w zewnętrznych stosunkach między istotami organicznymi
§ 83. O końcowym [ letzten ] celu przyrody jako systemu teleologicznego
§ 84. O ostatecznym celu istnienia [ Dasein ] świata, tj. samego dzieła stworzenia
§ 85. O fizyko-teologii
§ 86. O etyko-teologii
§ 87. O moralnym [ moralischen ] dowodzie istnienia Boga [ Daseins Gottes ]
§ 88. Ograniczenie ważności dowodu moralnego [ moralischen ]
§ 89. O użyteczności argumentu moralnego [moralischen ]
§ 90. O sposobie uznania czegoś za prawdę w moralnym [ moralischen ] dowodzie na
istnienie [ Dasein ] Boga
§ 91. O sposobie, w jaki praktyczna wiara uznaje coś za prawdę
U w a g a o g ó l n a d o t e l e o l o g i i
OBJAŚNIENIA RZECZOWE (redakcja: Wilhelm Windelband) .
404 strony, Format: 16.5x23.5cm, oprawa twarda z obwolutą
